Για την πολιτοφυλακή
Μας χρειάζεται κράτος, αλλά όχι τέτοιο που χρειάζεται στην αστική
τάξη, με χωρισμένα απ το λαό και αντιμέτωπα στο λαό όργανα εξουσίας, με τη
μορφή της αστυνομίας, του στρατού, της γραφειοκρατίας (υπαλληλίας). Όλες οι
αστικές επαναστάσεις απλώς τελειοποιούσαν αυτή την κρατική μηχανή, απλώς τη
διαβίβαζαν απ τα χέρια ενός κόμματος, στα χέρια άλλου κόμματος.
Το προλεταριάτο όμως, αν θέλει να υπερασπίσει τις κατακτήσεις
αυτής της επανάστασης και να προχωρήσει παραπέρα, πρέπει να «συντρίψει» αυτή
την «έτοιμη» κρατική μηχανή και να την αντικαταστήσει με μια νέα, συγχωνεύοντας
την αστυνομία, το στρατό και τη γραφειοκρατία με τον καθολικά εξοπλισμένο λαό.
Το προλεταριάτο πρέπει να οργανώσει και να εξοπλίσει όλα τα φτωχά, τα
εκμεταλλευόμενα τμήματα του πληθυσμού, για να πάρουν τα ίδια άμεσα στα χέρια
τους τα όργανα της κρατικής εξουσίας, τα ίδια ν αποτελέσουν τα όργανα αυτής της
εξουσίας.
Η κυβέρνηση των Γκουτσκόφ-Μιλιουκόφ δεν θα μπορέσει ούτε να
παλινορθώσει τη μοναρχία, ούτε γενικά να κρατηθεί στην εξουσία, χωρίς ν
ανασυγκροτήσει την αστυνομία, σαν ιδιαίτερη, αποσπασμένη απ το λαό και
αντιμέτωπη σ αυτόν, οργάνωση οπλισμένων ανθρώπων, που βρίσκονται κάτω απ τις
διαταγές της αστικής τάξης.
Απ την άλλη μεριά, η νέα κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να υπολογίζει
τον επαναστατικό λαό, να τον τρέφει με μισοπαραχωρησούλες και υποσχέσεις, να
κερδίζει χρόνο. Γι αυτό καταφεύγει σε ημίμετρο: ιδρύει «λαϊκή πολιτοφυλακή» με
αιρετή διοίκηση (αυτό ηχεί τρομερά ευχάριστα, τρομερά δημοκρατικά, επαναστατικά
κι ωραία), αλλά…αλλά, πρώτο, τη βάζει κάτω από τον έλεγχο, κάτω από τις
διαταγές των αυτοδιοικήσεων των ζέμστβο και των πόλεων, δηλ κάτω απ τις
διαταγές των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, που έχουν εκλεγεί σύμφωνα με
τους νόμους του Νικολάου του ματοβαμμένου και του Στολίπιν του κρεμάλα!
Δεύτερο, ενώ ονομάζει την πολιτοφυλακή «λαϊκή» για να ρίξει στάχτη στα μάτια
του «λαού», η κυβέρνηση στην πράξη δεν καλεί το λαό να μετάσχει στο σύνολό του
σ αυτή την πολιτοφυλακή, και δεν υποχρεώνει τα αφεντικά και τους καπιταλιστές
να πληρώνουν στους υπαλλήλους και στους εργάτες τη συνηθισμένη αμοιβή για τις
ώρες και τις ημέρες που αφιερώνουν στη δημόσια υπηρεσία, δηλ στην πολιτοφυλακή.
Να το κουμπί της υπόθεσης. Να με ποιο τρόπο η τσιφλικάδικη και
καπιταλιστική κυβέρνηση κατορθώνει ώστε η «λαϊκή πολιτοφυλακή» να μένει στα
χαρτιά και στην πράξη ν ανασυγκροτείται λίγο-λίγο και σιωπηρά με αστική,
αντιλαϊκή πολιτοφυλακή, στην αρχή από «8000 φοιτητές και καθηγητές» και ύστερα
βαθμιαία από την παλιά και την καινούργια αστυνομία.
Τι λογής πολιτοφυλακή χρειάζεται σ εμάς, στο προλεταριάτο, σ όλους
τους εργαζόμενους; Πραγματικά λαϊκή, δηλ πρώτο, ν αποτελείται από όλο γενικά
τον πληθυσμό, από όλους τους ενήλικους πολίτες και των δύο φύλων, και δεύτερο,
να συνδυάζει τις αρμοδιότητες του λαϊκού στρατού με τις αρμοδιότητες της
αστυνομίας, με τις αρμοδιότητες του κύριου και βασικού οργάνου κρατικής τάξης
και κρατικής διοίκησης.
Για να κάνω αυτές τις θέσεις πιο παραστατικές, θα φέρω ένα καθαρά
σχηματικό παράδειγμα. Είναι περιττό να πούμε ότι θα ήταν παράλογη η σκέψη για
κατάρτιση οποιουδήποτε «σχεδίου» προλεταριακής πολιτοφυλακής. Όταν οι εργάτες
και όλος ο λαός αληθινά μαζικά καταπιαστούν πρακτικά μ αυτή τη δουλειά, θα το
επεξεργαστούν και θα το καταρτίσουν εκατό φορές καλύτερα από οποιουσδήποτε
θεωρητικούς. Εγώ δεν προτείνω «σχέδιο», θέλω μόνο να δείξω πιο παραστατικά τη
σκέψη μου.
Η Πετρούπολη έχει περίπου 2 εκατομμύρια κατοίκους. Απ αυτούς πάνω
απ τους μισούς είναι 15 έως 65 χρονών. Ας πάρουμε τους μισούς, ένα εκατομμύριο.
Ας αφαιρέσουμε απ αυτούς ακόμα ένα τέταρτο σαν άρρωστους κλπ. Μένουν 750.000
άνθρωποι που, δουλεύοντας στην πολιτοφυλακή, ας υποθέσουμε 1 μέρα στις 15 (και
αφού εξακολουθούν να πληρώνονται σ αυτό το διάστημα απ τα αφεντικά), θ
αποτελούσαν ένα στρατό 50.000 ανθρώπων. Να ποιος τύπος «κράτους» μας
χρειάζεται! Να τι είδους πολιτοφυλακή θα ήταν στην πράξη και όχι μόνο στα
λόγια, «λαϊκή πολιτοφυλακή». Μια τέτοια πολιτοφυλακή θ αποτελούνταν κατά 95%
από εργάτες και αγρότες, θα έκφραζε πραγματικά τη σκέψη και τη θέληση, τη
δύναμη και την εξουσία της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού. Μια τέτοια
πολιτοφυλακή θα ήταν εκτελεστικό όργανο των «σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών
βουλευτών», θ απολάμβανε της απόλυτης εκτίμησης και της εμπιστοσύνης του λαού,
γιατί η ίδια θα ήταν οργάνωση ολόκληρου γενικά του πληθυσμού. Μια τέτοια
πολιτοφυλακή θα μετέτρεπε τη δημοκρατία από όμορφη ταμπέλα που σκεπάζει την
υποδούλωση και τον εμπαιγμό του λαού απ τους καπιταλιστές, σε πραγματική
διαπαιδαγώγηση των μαζών για τη συμμετοχή τους σε όλες τις κρατικές υποθέσεις.
Μια τέτοια πολιτοφυλακή θα τραβούσε στην πολιτική ζωή τους νέους και τις νέες
της εφηβικής ηλικίας, διδάσκοντάς τους όχι μόνο με τα λόγια, μα και με τα έργα,
με τη δουλειά.
(Λένιν, τ. 31, σελ. 40-43, «Γράμματα από μακριά, για την
προλεταριακή πολιτοφυλακή»).
Συνήθως αντιτείνουν: ο ρωσικός λαός δεν είναι ακόμη ώριμος για την
«εισαγωγή» της Κομμούνας. Αυτό είναι σαν το επιχείρημα των φεουδαρχών που
έλεγαν ότι οι αγρότες δεν είναι ώριμοι για την ελευθερία. Η Κομμούνα, δηλ τα σοβιέτ
των εργατών και αγροτών βουλευτών, δεν «εισάγει», δεν σκοπεύει «να εισαγάγει»
και δεν πρέπει να εισαγάγει κανενός είδους μετασχηματισμούς που δεν έχουν
ωριμάσει απόλυτα και στην οικονομική πραγματικότητα και στη συνείδηση της
συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
Αν οργανωθούμε και κάνουμε επιδέξια την προπαγάνδα μας, όχι μόνο
οι προλετάριοι, μα και τα εννιά δέκατα της αγροτιάς θα ταχθούν ενάντια στην
ανασύσταση της αστυνομίας, ενάντια στη μόνιμη και προνομιούχα υπαλληλία,
ενάντια στο χωρισμένο απ το λαό στρατό.
Η αντικατάσταση της αστυνομίας με τη λαϊκή πολιτοφυλακή είναι ένας
μετασχηματισμός που πήγασε απ όλη την πορεία της επανάστασης και εφαρμόζεται
σήμερα στα περισσότερα μέρη της Ρωσίας. Πρέπει να εξηγούμε στις μάζες ότι στις
περισσότερες αστικές επαναστάσεις συνηθισμένου τύπου, ένας τέτοιος
μετασχηματισμός ήταν εξαιρετικά βραχύχρονος, και η αστική τάξη, ακόμη και η πιο
λαοκρατική και δημοκρατική, ανασύσταινε την αστυνομία του παλιού, τσαρικού
τύπου, αστυνομία χωρισμένη απ το λαό, και με αστική διοίκηση, ικανή να
καταπιέζει το λαό με κάθε τρόπο. Υπάρχει μονάχα ένα μέσο για να μην επιτρέψουμε
την ανασύσταση της αστυνομίας: η δημιουργία παλλαϊκής πολιτοφυλακής, η
συγχώνευσή της με το στρατό (αντικατάσταση του τακτικού στρατού με το γενικά
εξοπλισμένο λαό).
(Λένιν, τ. 31, σελ. 163-165, «Τα καθήκοντα του προλεταριάτου στην
επανάστασή μας»).
Η οργάνωση ενός δικτύου Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών
βουλευτών, να το καθήκον της ημέρας. Όλη η Ρωσία καλύπτεται ήδη από ένα δίκτυο
οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης. Η κομμούνα μπορεί να υπάρχει και με τη μορφή
οργάνων αυτοδιοίκησης. Η κατάργηση της αστυνομίας, του τακτικού στρατού και ο
καθολικός εξοπλισμός, όλα αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν με την τοπική
αυτοδιοίκηση. Ανέφερα το Σοβιέτ των εργατών βουλευτών, μόνο και μόνο γιατί αυτό
ήδη υπάρχει.
(Λένιν, τ. 31, σελ. 248, «Η συνδιάσκεψη της οργάνωσης Πετρούπολης
του ΣΔΕΚΡ(μπ)»).
Το πρόγραμμα-μίνιμουμ της σοσιαλδημοκρατίας απαιτεί την
αντικατάσταση του τακτικού στρατού με τον καθολικά εξοπλισμένο λαό.
Θα ήταν απάτη και δόλια υπεκφυγή το επιχείρημα ότι εφόσον υπάρχει
επαναστατικός στρατός, είναι περιττό να οπλίζουμε το προλεταριάτο, ή ότι «δεν
φτάνουν» τα όπλα. Εδώ το ζήτημα είναι ν αρχίσουμε να οργανώνουμε αμέσως
καθολική γενική πολιτοφυλακή, που θα μάθει να χειρίζεται τα όπλα, έστω και αν
«δεν επαρκούν» για όλους, αφού για το λαό δεν είναι καθόλου απαραίτητο να
υπάρχουν τόσα όπλα, ώστε να έχουν όλοι και πάντοτε. Εκείνο που χρειάζεται στο
λαό είναι να μάθουν όλοι ως τον ένα τον χειρισμό των όπλων, ν ανήκουν όλοι ως
τον ένα στην πολιτοφυλακή, που θ αντικαθιστά την αστυνομία και τον τακτικό
στρατό. Εκείνο που χρειάζονται οι εργάτες είναι να μην υπάρχει στρατός
αποσπασμένος απ το λαό, να συγχωνευτούν οι εργάτες και οι στρατιώτες σε μια
ενιαία παλλαϊκή πολιτοφυλακή.
(Λένιν, τ. 31, σελ. 287, «Για την προλεταριακή πολιτοφυλακή»).
Δεν είμαστε υπέρ της αστικής πολιτοφυλακής, αλλά μόνο υπέρ της
προλεταριακής. Γι αυτό ούτε μια πεντάρα κι ούτε έναν άνθρωπο» όχι μονάχα για
τον τακτικό στρατό, αλλά και για την αστική πολιτοφυλακή, ακόμη και σε χώρες
όπως οι Ενωμένες Πολιτείες, ή η Ελβετία, η Νορβηγία κλπ. Πολύ περισσότερο γιατί
και στις πιο ελεύθερες δημοκρατικές χώρες (πχ στην Ελβετία) βλέπουμε τον ολοένα
και μεγαλύτερο εκπρωσισμό της πολιτοφυλακής, την εκπόρνευσή της για την
κινητοποίηση τμημάτων ενάντια στους απεργούς. Μπορούμε ν απαιτούμε: εκλογή των
αξιωματικών απ το λαό, κατάργηση κάθε είδους στρατιωτικής δικαιοσύνης, εξίσωση
δικαιωμάτων ξένων και ντόπιων εργατών, δικαίωμα για κάθε εκατό, ας πούμε,
κατοίκους μιας χώρας να σχηματίζουν ελεύθερες ενώσεις για την ολόπλευρη
εκμάθηση της πολεμικής τέχνης, με ελεύθερη εκλογή των εκπαιδευτών, με πληρωμή
τους απ το δημόσιο ταμείο κλπ. Μόνο μ αυτούς τους όρους θα μπορούσε το
προλεταριάτο να μάθει την πολεμική τέχνη πραγματικά για τον εαυτό του και όχι
για τους δουλοκτήτες του.
(Λένιν, τ. 30, σελ. 158-159, «Για το σύνθημα του αφοπλισμού»).
Ο μόνιμος στρατός παντού και σε όλες τις χώρες χρησιμοποιείται όχι
τόσο ενάντια στον εξωτερικό, όσο ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Ο μόνιμος
στρατός έγινε παντού όργανο της αντίδρασης, υπηρέτης του κεφαλαίου στην πάλη
ενάντια στην εργασία, δήμιος της ελευθερίας του λαού. Θα εξαλείψουμε ολότελα το
μόνιμο στρατό. Ας συγχωνευτεί ο στρατός με τον ένοπλο λαό, ας φέρουν οι
στρατιώτες στο λαό τις στρατιωτικές γνώσεις τους, ας εξαφανιστεί ο στρατώνας
και ας αντικατασταθεί με το ελεύθερο στρατιωτικό σχολείο.
(Λένιν, τ. 12, σελ. 113-114, «Στρατός και επανάσταση»).
Σε ακόμη λιγότερο βαθμό στάθηκαν ικανοί (οι αστοί βουλευτές) να
προβάλλουν αποφασιστικά το αίτημα της πολιτοφυλακής, δηλ της αντικατάστασης του
τακτικού στρατού με το γενικό εξοπλισμό του λαού. Το μέτρο αυτό, που δεν
ξεπερνάει τα πλαίσια της αστικής κοινωνίας, είναι το μόνο ικανό να
εκδημοκρατήσει το στρατό και λίγο-πολύ σοβαρά να προωθήσει έστω και κατά ένα
βήμα το ζήτημα της ειρήνης.
(Λένιν, τ. 23, σελ. 146, «Η αστική τάξη και η ειρήνη»).
Σε όλες τις αστικές δημοκρατίες, ακόμη και στις πιο δημοκρατικές,
η αστυνομία αποτελεί το κύριο όργανο καταπίεσης των μαζών (όπως και ο τακτικός
στρατός). Η αστυνομία, όντας χωρισμένη απ το λαό, αποτελώντας επαγγελματική
κάστα, συγκροτημένη από ανθρώπους «ξεσκολισμένους» στη βία ενάντια στο φτωχό
πληθυσμό, ανθρώπους που έχουν κάπως μεγαλύτερο μισθό και το προνόμιο της
«εξουσίας» (αφήνουμε πια τα «τυχερά»), παραμένει αναπόφευκτα σε οποιαδήποτε
αστικοδημοκρατική δημοκρατία, εφόσον κυριαρχεί η αστική τάξη, το πιο πιστό της
όργανο, στήριγμα και φρουρός της. με τη βοήθεια της αστυνομίας είναι αδύνατο να
εφαρμοστούν σοβαρές και ριζικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος των εργαζόμενων
μαζών. Αυτό είναι αντικειμενικά αδύνατον.
(Λένιν, τ. 32, σελ. 25, «Ξέχασαν το κυριότερο»).
