Τα συνθήματα

Τα συνθήματα

Ο μαρξισμός απαιτεί για τη δικαιολόγηση κάθε συνθήματος ακριβή ανάλυση και της οικονομικής πραγματικότητας και της πολιτικής κατάστασης και της πολιτικής σημασίας αυτού του συνθήματος.

(Λένιν, τ. 30, σελ 118).

Η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει και δεν μπορεί να έχει ούτε ένα «αρνητικό» σύνθημα που να χρησιμεύει μόνο για την «όξυνση» της συνείδησης του προλεταριάτου ενάντια στον ιμπεριαλισμό, χωρίς να δίνει ταυτόχρονα θετική απάντηση στο πως η σοσιαλδημοκρατία θα λύσει το αντίστοιχο ζήτημα όταν θα έρθει η ίδια στην εξουσία. Το «αρνητικό» σύνθημα που δεν συνδέεται με μια συγκεκριμένη θετική λύση, δεν «οξύνει» αλλά αμβλύνει τη συνείδηση, γιατί ένα τέτοιο σύνθημα είναι κενολογία, απλή κραυγή, κούφια ρητορεία.

(Λένιν, τ. 30, σελ 125).

Εμείς δεν μπορούμε να ικανοποιηθούμε με το να σέρνονται τα συνθήματά μας τακτικής κούτσα-κούτσα πίσω από τα γεγονότα, προσαρμοζόμενα σ αυτά όταν πια έχουν συντελεστεί. Πρέπει να επιδιώκουμε ώστε τα συνθήματα αυτά να μας οδηγούν προς τα εμπρός, να φωτίζουν τον παραπέρα δρόμο μας, να μας ανεβάζουν πιο ψηλά από τα άμεσα καθήκοντα της στιγμής. Το κόμμα του προλεταριάτου αν θέλει ν αγωνίζεται με συνέπεια και σταθερότητα, δεν μπορεί να καθορίζει την τακτική του ευκαιριακά. Στις αποφάσεις του για τα ζητήματα τακτικής οφείλει να συνδυάζει την πίστη στις αρχές του μαρξισμού με τον σωστό υπολογισμό των πρωτοποριακών καθηκόντων της επαναστατικής τάξης.

(Λένιν, τ. 11, σελ. 142, «Η επανάσταση διδάσκει»).

Η λέξη εξέγερση είναι πολύ μεγάλη λέξη. Το κάλεσμα για εξέγερση είναι ένα κάλεσμα εξαιρετικά σοβαρό. Όσο πιο περίπλοκο γίνεται το κοινωνικό καθεστώς, όσο πιο υψηλή είναι η οργάνωση της κρατικής εξουσίας, όσο πιο τέλεια είναι η στρατιωτική τεχνική, τόσο πιο ασυγχώρητο είναι το επιπόλαιο ρίξιμο ενός τέτοιου συνθήματος. Και είπαμε πολλές φορές ότι οι επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες από καιρό προετοίμαζαν το ρίξιμο αυτού του συνθήματος, το έριξαν όμως σαν άμεσο κάλεσμα μόνο τότε που δεν μπορούσε να υπάρχει καμιά ταλάντευση σχετικά με τη σοβαρότητα, το πλάτος και το βάθος του επαναστατικού κινήματος, καμιά ταλάντευση σχετικά με το ότι τα πράγματα προσεγγίζουν στη λύση τους με την κυριολεξία της λέξης.

(Λένιν, τ. 11, σελ 367-368, «Η τελευταία λέξη της ισκρικής τακτικής»).