Πατριωτικό (εθνικοαπελευθερωτικό) ζήτημα

Πατριωτικό (εθνικοαπελευθερωτικό) ζήτημα

Αν σε καιρό πολέμου, πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή για αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ έναν τέτοιο πόλεμο και δεν φοβάμαι τις λέξεις «υπεράσπιση της πατρίδας», όταν αναφέρονται σ έναν τέτοιου είδους πόλεμο ή εξέγερση. 

Λένιν, τ. 30, σελ. 262, απ το άρθρο «Ανοιχτό γράμμα προς τον Μπορίς Σοβάριν’. 

Πως θα ξεχωρίσουμε έναν πραγματικά εθνικό πόλεμο, από έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που τον συγκαλύπτουν με απατηλά εθνικά συνθήματα;

Γι αυτό τον ξεχωρισμό πρέπει να εξετάσουμε αν βρίσκεται «στη βάση» του «μια μακρόχρονη πορεία μαζικών εθνικών κινημάτων», «αποτίναξης του εθνικού ζυγού».
Σ έναν πραγματικά εθνικό πόλεμο, οι λέξεις «υπεράσπιση της πατρίδας» δεν είναι διόλου απάτη και εμείς δεν είμαστε διόλου ενάντια σ αυτή την υπεράσπιση. 

Τέτοιοι (πραγματικοί εθνικοί) πόλεμοι έγιναν «κυρίως» στα 1789-1871 και η απόφαση (του κόμματος που ψηφίστηκε στη συνδιάσκεψη της Βέρνης το Μάρτη του 1915), χωρίς ν αρνιέται ούτε με μια λέξη τη δυνατότητά τους και σήμερα, εξηγεί το πώς πρέπει να ξεχωρίζουμε έναν πραγματικά εθνικό πόλεμο από έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο που τον συγκαλύπτουν με απατηλά εθνικά συνθήματα.
Λένιν, τ. 30, σελ 80, απ το άρθρο «Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού». 

Η αυτοδιάθεση των εθνών είναι το ίδιο με τον αγώνα για πλήρη εθνική απελευθέρωση, για πλήρη ανεξαρτησία, ενάντια στις προσαρτήσεις και οι σοσιαλιστές δεν μπορούν να παραιτηθούν από ένα τέτοιο αγώνα όποια μορφή κι αν πάρει, μέχρι και την εξέγερση ή τον πόλεμο χωρίς να πάψουν να είναι σοσιαλιστές. 

Λένιν, τ. 30, σελ 84. 

Η ουσία του ελληνικού προβλήματος είναι απλή. Η πατρίδα μας είναι χώρα υπό κατοχή. Και η κατοχή είναι αμερικανική. Μόνο οι στολές κι η γλώσσα είναι ελληνικές. Και λύση του ελληνικού προβλήματος δεν υπάρχει καμιά στο πολιτικό επίπεδο. Η δημοκρατία στην Ελλάδα δε θα φτάσει χωρίς την πραγματική, την ουσιαστική, τη χωρίς όρους απελευθέρωσή της από τα δεσμά που χάλκευσε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στο πλαίσιο της Ατλαντικής Συμμαχίας. Γι αυτό, ο αγώνας μας είναι εθνικοαπελευθερωτικός. 

(Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, «Η δημοκρατία στο απόσπασμα»). 

Γι αυτό το λόγο, ενώ μπορούσαμε ευκολώτατα να πάρουμε την εξουσία κατά την ώρα της αποχώρησης των γερμανών, δεν το κάναμε. Αντίθετα, κρατήσαμε υποδειγματική τάξη και ασφάλεια, τότε που δεν υπήρχαν ούτε κυβέρνηση ούτε αγγλικά στρατεύματα στην Ελλάδα. Δεν το κάναμε, γιατί μια τέτοια κυβέρνηση, παρ όλο που θα χειροκροτούνταν απ την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θα ήταν πάντα μονόπλευρη, θα προκαλούσε το μίσος και τη ραδιουργία της δεξιάς και τη δυσπιστία των συμμάχων και ιδιαίοτερα των συμμάχων Βρεττανών. Γι αυτό δεν θελήσαμε να πάρουμε μόνοι μας την εξουσία, για ν αποφευχθούν οι εσωτερικές αναταραχές, για να μπούμε στο δρόμο της ομαλής εξέλιξης.

(Γ. Σιάντος, συνέντευξη στο Ριζοσπάστη στις 20 Μάρτη 1945 σχετικά με τη συμφωνία της Βάρκιζας).

Στις 3.12.44 με τη δολοφονική επίθεση εναντίον του ειρηνικού συλλαλητηρίου αποκάλυψαν τους σκοτεινούς σκοπούς τους. ο ελληνικός λαός αναγκάστηκε να ξαναπάρει τα όπλα για να υπερασπίσει την ελευθερία του. Δυστυχώς, αντιμέτωπό του βρήκε και το στρατό μιας συμμάχου χώρας, που η αντίδραση κατόρθωσε να μπλέξει στη σύγκρουση.

(Διακήρυξη της Κ.Ε. του Ε.Α.Μ. για τη συμφωνία της Βάρκιζας).

Πως ξεπεράστηκε στο θέμα της αμνηστίας η αδιαλλαξία της ΕΑΜικής αντιπροσωπείας;

Ο καθηγητής Γεωργάκης αποκάλυψε ότι εκείνος έπεισε τον Τσιριμώκο «να έρθει από δω», δηλ. να υποστηρίξει τη θέση της κυβερνητικής πλευράς στο θέμα της αμνηστίας. Πως πείστηκε; Επειδή ζητούσε συμμαχικές εγγυήσεις, τον πήρε και τον πήγε στην αγγλική πρεσβεία (όπου έμενε ο Μακμίλαν) στις 2 το πρωϊ, ο άγγλος υπουργός «του έδωσε το λόγο του» ότι εγγυώνται κι αυτοί τα όσα λέει (για την αμνηστία) η κυβέρνηση κι έτσι «ο μονολιθισμός της κομμουνιστικής παράταξης έσπασε».

(Παναγιώτης Βενάρδος, «Η συμφωνία της Βάρκιζας»).

Ο άγγλος πρεσβευτής Λίπερ σημειώνει στα απομνημονεύματά του (για τη συμφωνία της Βάρκιζας):

Ο Σιάντος με στολή εκστρατείας και καουτσουκένιες μπότες βολτάριζε στο δωμάτιο… Ο Μακμίλαν κι εγώ είχαμε καθήσει και πίναμε νερό μασουλώντας σάντουϊτς και περιμένοντας σαν χωροφύλακες τα θύματά μας να υπογράψουν τα χαρτιά τους.

(Παναγιώτης Βενάρδος, «Η συμφωνία της Βάρκιζας»).