Εξηγήσεις σε παρανοήσεις-Επιχειρήματα
Ένα από τα καιριότερα συνθήματα στην προπαγανδιστική εκστρατεία των σοσιαλδημοκρατών και προπαντός των συνδικαλιστών ηγετών είναι ότι οι οικονομικές κρίσεις συμβαίνουν κυρίως γιατί οι καπιταλιστές είναι κοντόφθαλμοι και δεν αντιλαμβάνονται το απλό γεγονός ότι οι μάζες των εργατών είναι οι καλύτεροι πελάτες τους και ότι εκείνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να δώσουν στους εργάτες αυτούς υψηλότερα ημερομίσθια για να εξασφαλίσουν τη διατήρηση μιας σταθερής αγοραστικής δύναμης για τα αγαθά τους κ’ έτσι ν’ αποφύγουν κάθε κίνδυνο κρίσης.
Αυτό το επιχείρημα είναι πολύ αρεστό στον κόσμο αλλά είναι συγχρόνως κι ολότελα απατηλό, ο δε Μαρξ το αποκρούει με τα παρακάτω λόγια: «Είναι καθαρή ταυτολογία να λέμε ότι οι κρίσεις δημιουργούνται από την έλλειψη ικανοποιητικής κατανάλωσης ή ικανοποιητικού αριθμού καταναλωτών. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν αναγνωρίζει παρά μόνο καταναλωτές που διαθέτουν αγοραστική δύναμη, αφαιρώντας εκείνους που παίρνουν βοήθεια σύμφωνα με τον νόμο προστασίας των φτωχών ή των "αλητών". Το ότι υπάρχουν εμπορεύματα που δεν μπορούν να πουληθούν δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά το ότι δεν υπάρχουν αγοραστές ή καταναλωτές γι’ αυτά. Αν δε ο κόσμος έχει την τάση να δώσει στην ταυτολογία αυτή κάποιο φαινομενικά βαθύτερο νόημα λέγοντας ότι η εργατική τάξη δεν παίρνει αρκετά από το ίδιο το προϊόν της εργασίας της και ότι το κακό θα εξαφανιζόταν αμέσως μόλις θα ελάμβανε ένα μεγαλύτερο μερίδιο, δηλαδή αν τα ημερομίσθια της αύξαναν, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι οι κρίσεις ακολουθούν πάντοτε περιόδους κατά τις όποιες τα ημερομίσθια γενικώς ανέρχονται, η δε εργατική τάξη παίρνει ένα μεγαλύτερο σχετικώς μερίδιο από το ετήσιο προϊόν που προορίζεται για κατανάλωση. Από την άποψη των γενναίων αυτών υποστηρικτών του "απλού κοινού νου" τέτοιες περίοδοι θα έπρεπε να προλαμβάνουν την εμφάνιση των κρίσεων. Θα έπρεπε λοιπόν να συμπεράνει κανείς ότι η καπιταλιστική παραγωγή περιλαμβάνει συνθήκες που είναι ανεξάρτητες από κάθε καλή ή κακή θέληση και που επιτρέπουν τέτοιες περιόδους σχετικής ευημερίας για την εργατική τάξη μόνο προσωρινά και πάντοτε σαν προάγγελους της επερχόμενης κρίσης».
(ΔΥΟ ΜΕΛΕΤΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ
Ρόζα Λούξεμπουργκ - Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)
Ένα από τα καιριότερα συνθήματα στην προπαγανδιστική εκστρατεία των σοσιαλδημοκρατών και προπαντός των συνδικαλιστών ηγετών είναι ότι οι οικονομικές κρίσεις συμβαίνουν κυρίως γιατί οι καπιταλιστές είναι κοντόφθαλμοι και δεν αντιλαμβάνονται το απλό γεγονός ότι οι μάζες των εργατών είναι οι καλύτεροι πελάτες τους και ότι εκείνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να δώσουν στους εργάτες αυτούς υψηλότερα ημερομίσθια για να εξασφαλίσουν τη διατήρηση μιας σταθερής αγοραστικής δύναμης για τα αγαθά τους κ’ έτσι ν’ αποφύγουν κάθε κίνδυνο κρίσης.
Αυτό το επιχείρημα είναι πολύ αρεστό στον κόσμο αλλά είναι συγχρόνως κι ολότελα απατηλό, ο δε Μαρξ το αποκρούει με τα παρακάτω λόγια: «Είναι καθαρή ταυτολογία να λέμε ότι οι κρίσεις δημιουργούνται από την έλλειψη ικανοποιητικής κατανάλωσης ή ικανοποιητικού αριθμού καταναλωτών. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν αναγνωρίζει παρά μόνο καταναλωτές που διαθέτουν αγοραστική δύναμη, αφαιρώντας εκείνους που παίρνουν βοήθεια σύμφωνα με τον νόμο προστασίας των φτωχών ή των "αλητών". Το ότι υπάρχουν εμπορεύματα που δεν μπορούν να πουληθούν δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά το ότι δεν υπάρχουν αγοραστές ή καταναλωτές γι’ αυτά. Αν δε ο κόσμος έχει την τάση να δώσει στην ταυτολογία αυτή κάποιο φαινομενικά βαθύτερο νόημα λέγοντας ότι η εργατική τάξη δεν παίρνει αρκετά από το ίδιο το προϊόν της εργασίας της και ότι το κακό θα εξαφανιζόταν αμέσως μόλις θα ελάμβανε ένα μεγαλύτερο μερίδιο, δηλαδή αν τα ημερομίσθια της αύξαναν, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι οι κρίσεις ακολουθούν πάντοτε περιόδους κατά τις όποιες τα ημερομίσθια γενικώς ανέρχονται, η δε εργατική τάξη παίρνει ένα μεγαλύτερο σχετικώς μερίδιο από το ετήσιο προϊόν που προορίζεται για κατανάλωση. Από την άποψη των γενναίων αυτών υποστηρικτών του "απλού κοινού νου" τέτοιες περίοδοι θα έπρεπε να προλαμβάνουν την εμφάνιση των κρίσεων. Θα έπρεπε λοιπόν να συμπεράνει κανείς ότι η καπιταλιστική παραγωγή περιλαμβάνει συνθήκες που είναι ανεξάρτητες από κάθε καλή ή κακή θέληση και που επιτρέπουν τέτοιες περιόδους σχετικής ευημερίας για την εργατική τάξη μόνο προσωρινά και πάντοτε σαν προάγγελους της επερχόμενης κρίσης».
(ΔΥΟ ΜΕΛΕΤΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ
Ρόζα Λούξεμπουργκ - Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου