Οι μορφές και τα μέσα πάλης

Οι μορφές και τα μέσα πάλης

Ποιες βασικές απαιτήσεις πρέπει να προβάλλει κάθε μαρξιστής κατά την εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης; Πρώτο, ο μαρξισμός διαφέρει απ' όλες τις πρωτόγονες μορφές σοσιαλισμού κατά το ότι δεν δεσμεύει το κίνημα με μια οποιαδήποτε καθορισμένη μορφή πάλης. Παραδέχεται τις πιο διαφορετικές μορφές πάλης, όμως δεν τις «επινοεί», αλλά μόνο γενικεύει, οργανώνει, προσδίνει συνειδητότητα σε εκείνες τις μορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που εμφανίζονται μόνες τους στην πορεία του κινήματος. 

(Λένιν, τ. 14, σελ. 1).

Το επαναστατικό κόμμα τότε μονάχα είναι άξιο του ονόματός του, όταν καθοδηγεί στην πράξη το κίνημα της επαναστατικής τάξης.  Πρέπει να θυμόμαστε ότι κάθε λαϊκό κίνημα παρουσιάζει ατελείωτη ποικιλία μορφών, επεξεργαζόμενο συνεχώς νέες, απορρίπτοντας τις παλιές, τροποποιώντας ή συνδυάζοντας παλιές και νέες μορφές. Και χρέος μας είναι να παίρνουμε ενεργό μέρος σ αυτό το προτσές της επεξεργασίας των μεθόδων και των μέσων πάλης. Χωρίς να αρνούμαστε καθόλου καταρχήν τη βία και την τρομοκρατία, απαιτήσαμε δουλειά για την προετοιμασία τέτοιων μορφών βίας, που να στηρίζονται στην άμεση συμμετοχή των μαζών και να εξασφαλίζουν αυτή τη συμμετοχή.

(Λένιν, τ. 6, σελ. 387, «Επαναστατικός τυχοδιωκτισμός»).

Οι απεργίες δεν είναι το «καλύτερο» μέσο πάλης, αλλά μόνο ένα από τα μέσα, και μάλιστα όχι πάντα οπωσδήποτε από τα καλύτερα μέσα.

Πρέπει ν αναγνωρίζουμε τη σημασία των απεργιών και να τις χρησιμοποιούμε πάντα και να τις καθοδηγούμε, το να τις υπερτιμούμε όμως, είναι τόσο πιο επικίνδυνο, όσο πιο πολύ το έχει κάνει αυτό ο «οικονομισμός».

(Λένιν, τ. 6, σελ. 370, «Γράμμα στη βόρεια ένωση του ΣΔΕΚΡ»).

Από την προκήρυξη δεν λείπει ούτε και η θεωρία της εξεγερτικής τρομοκρατίας. «Κάθε μονομαχία του ήρωα», μας λένε, «ξυπνάει σε όλους μας το πνεύμα της πάλης και της παλληκαριάς». Εμείς όμως ξέρουμε απ το παρελθόν, και βλέπουμε σήμερα, ότι μόνο οι νέες μορφές του μαζικού κινήματος, είτε η αφύπνιση νέων στρωμάτων της μάζας για αυτοτελή πάλη ξυπνάει πραγματικά σ όλους το πνεύμα της πάλης και της παλληκαριάς. Ενώ οι μονομαχίες, στο βαθμό ακριβώς που παραμένουν μονομαχίες των διαφόρων Μπαλμασόφ, προκαλούν άμεσα μόνο μια παροδική εντύπωση, κι έμμεσα οδηγούν ακόμα και στην απάθεια, στην παθητική αναμονή της επόμενης μονομαχίας.

(Λένιν, τ. 6, σελ. 385, «Επαναστατικός τυχοδιωκτισμός»).