Πολιτική

Πολιτική

Αν εξετάσουμε το ζήτημα απ την άποψη της πολιτικής, δηλ. απ την άποψη των εκατομμυρίων ανθρώπων και των σχέσεων ανάμεσά τους.

(Λένιν, τ. 39, σελ. 141, «Μέσα σε προθάλαμο λακέδων»).

Η πολιτική είναι σχέση ανάμεσα στις τάξεις.

(Λένιν, τ. 43, σελ. 72, «Το Χ συνέδριο του ΚΚΡ(μπ)»).

…για έναν άνθρωπο που συνήθισε ν ασχολείται με την πολιτική, δηλ. να καταλαβαίνει τα φαινόμενα απ τη μαζική και όχι απ την προσωπική άποψη…

(Λένιν, τ. 38, σελ. 220, «Απάντηση σε ανοιχτό γράμμα ειδικού»).

Η πολιτική δεν εκτιμιέται απ τις δηλώσεις, αλλά απ το πραγματικό ταξικό περιεχόμενο.

(Λένιν, τ. 38, σελ. 344, «Το πρώτο πανρωσικό συνέδριο για την εξωσχολική μόρφωση»).

Ο Σουχάνοφ θα υπέγραφε ασφαλώς με τα δυο του χέρια την απαίτηση του μαρξισμού απέναντι σε κάθε σοβαρή πολιτική, και συγκεκριμένα: να βρίσκονται στη βάση της, να παίρνονται για βάση της, γεγονότα που επιδέχονται ακριβή αντικειμενικό έλεγχο.

(Λένιν, τ. 34, σελ. 123, «Απ το ημερολόγιο ενός δημοσιολόγου»).

Σε τελευταία ανάλυση η πλατιά πολιτική αρχών, είναι η μοναδική, πραγματικά πρακτική πολιτική. (Η οπορτουνιστική πτέρυγα του κόμματος) ξεχνούσε ότι όποιος καταπιάνεται με μερικότερα ζητήματα, χωρίς να έχει λύσει προκαταβολικά τα γενικά, «θα προσκρούει» σε κάθε βήμα του, αναπόφευκτα και χωρίς να το καταλαβαίνει, σ αυτά τα γενικά ζητήματα. Και το να προσκρούει κανείς τυφλά σ αυτά τα ζητήματα, σε κάθε ιδιαίτερη περίπτωση, σημαίνει ότι καταδικάζει την πολιτική του σε ταλαντεύσεις της χειρότερης μορφής και σε αλλοπροσαλλισμό.

(Λένιν, τ. 15, σελ. 386, «Η στάση απέναντι στα αστικά κόμματα»).

Η ανοιχτή πολιτική είναι η καλύτερη πολιτική. Η πολιτική που στηρίζεται σε αρχές είναι η πιο πρακτική πολιτική. Μόνο αυτή μπορεί να τραβήξει πραγματικά και σταθερά με το μέρος της σοσιαλδημοκρατίας τις συμπάθειες και την εμπιστοσύνη των μαζών.

(Λένιν, τ. 14, σελ. 312, «Η εκλογική καμπάνια της σοσιαλδημοκρατίας στην Πετρούπολη»).

Για τους μενσεβίκους οι συνασπισμοί με τους καντέτους προβάλλουν φυσιολογικά και αβίαστα σαν ιδεολογικοί συνασπισμοί. Για τους μπουντιστές, οι συνασπισμοί αυτοί προορίζονται να παίξουν το ρόλο «τεχνικών» μόνο συνασπισμών.

Μα η πολιτική έχει τη δική της αντικειμενική λογική, ανεξάρτητη απ τους υπολογισμούς αυτών ή εκείνων των ατόμων ή κομμάτων. Ο μπουντιστής υποθέτει ότι ο συνασπισμός θα είναι μόνο τεχνικός, οι πολιτικές όμως δυνάμεις όλης της χώρας τα φέρνουν έτσι, που ο συνασπισμός γίνεται ιδεολογικός.

(Λένιν, τ. 14, σελ. 197, «Απ αφορμή ένα άρθρο στο όργανο της μπούντ»).

Τι σημαίνει γενικά παίρνω θέση στην πολιτική;

1. Δίνω μια διαμορφωμένη εκτίμηση της στιγμής και της τακτικής, σε μια σειρά αποφάσεις. 2. Ρίχνω το μαχητικό σύνθημα της στιγμής. 3. Συνδέω και το ένα και το άλλο με τη δράση των προλεταριακών μαζών και της συνειδητής τους πρωτοπορίας.

(Λένιν, τ. 27, σελ. 93, «Η συγκάλυψη της σοσιαλσωβινιστικής πολιτικής»).

Ειλικρίνεια στην πολιτική δεν σημαίνει ότι οι κ.κ. Κέρενσκι, Τσερνόφ και Σία πρέπει ν αποδείχνουν την προσωπική τους ειλικρίνεια, αυτή τη δεχόμαστε πρόθυμα, μα δεν πρόκειται γι αυτή. Η ειλικρίνεια στην πολιτική, δηλ. σ εκείνο τον τομέα των ανθρώπινων σχέσεων που έχει να κάνει όχι με μενονωμένα άτομα, αλλά με εκατομμύρια, η ειλικρίνεια στην πολιτική είναι η ανταπόκριση ανάμεσα στα λόγια και στα έργα, ανταπόκριση που μπορεί ολοκληρωτικά να εξακριβωθεί.

(Λένιν, τ. 32, σελ. 259, «Ποιόν κοροϊδεύετε; Τον εαυτό σας κοροϊδεύετε»).

Δεν αρκεί το ότι η ταξική πάλη γίνεται πραγματική, συνεπής, αναπτυγμένη, μόνο τότε, όταν αγκαλιάζει τον τομέα της πολιτικής. Και στην πολιτική μπορεί κανείς να περιοριστεί σε μικροπράγματα, μπορεί να προχωρήσει και βαθύτερα, μέχρι το βασικό. Ο μαρξισμός αναγνωρίζει την ταξική πάλη ολοκληρωτικά ανεπτυγμένη, «πανεθνική», μόνο τότε, όταν αυτή δεν αγκαλιάζει μόνο την πολιτική, μα και από την πολιτική παίρνει το πιο βασικό: την οργάνωση της κρατικής εξουσίας.

(Λένιν, τ. 23, σελ. 240, «Φιλελεύθερη και μαρξιστική αντίληψη της ταξικής πάλης»).

Από ατομική άποψη, η διαφορά ανάμεσα στον προδότη από αδυναμία και στον προδότη από πρόθεση και υπολογισμό, είναι πολύ μεγάλη. Από πολιτική άποψη, τέτοια διαφορά δεν υπάρχει, γιατί, πολιτική είναι στην ουσία η τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων, και η τύχη αυτή δεν αλλάζει από το αν τα εκατομμύρια των εργατών και φτωχών αγροτών, τα πρόδοσαν προδότες από αδυναμία ή προδότες από ιδιοτέλεια.

(Λένιν, τ. 40, σελ. 131-132, «Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου»).

Ο αγράμματος άνθρωπος στέκει έξω απ την πολιτική, πρώτα πρέπει να του μάθουμε την αλφαβήτα. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρχει πολιτική, χωρίς αυτό υπάρχουν μόνο φήμες, κουτσομπολιά, παραμύθια, προλήψεις, μα όχι πολιτική.

Όταν υπάρχει ένα τέτοιο φαινόμενο σαν τη δωροδοκία, όταν είναι ενδεχόμενο ένα τέτοιο πράγμα, δεν μπορεί να γίνει λόγος για πολιτική. Σ αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει ούτε και κατά προσέγγιση πολιτική, σ αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να γίνεται πολιτική, γιατί όλα τα μέτρα θα είναι ανεδαφικά και δεν θα φέρουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Ένας νόμος θα χειροτερέψει την κατάσταση, αν πρόκειται να εφαρμόζεται πρακτικά σε συνθήκες που θα είναι ανεκτή και θα ευνοείται η δωροδοκία. Σε τέτοιες συνθήκες  δεν μπορείς να κάνεις καμιά πολιτική, δεν υπάρχει ο βασικός όρος για να μπορέσεις ν ασχοληθείς με την πολιτική.

(Λένιν, τ. 44, σελ. 174, «Η ΝΕΠ και τα καθήκοντα των επιτροπών πολιτικής διαφώτισης»).

Γεννιέται το ερώτημα: πως θα κατανείμουμε αυτές τις στερήσεις; Είμαστε κρατική εξουσία. Είμαστε ως ένα βαθμό σε θέση να κατανέμουμε τις στερήσεις, φορτώνοντάς τες σε μερικές τάξεις κι έτσι ν ανακουφίσουμε σχετικά την κατάσταση ορισμένων στρωμάτων του πληθυσμού. Με βάση ποια αρχή πρέπει να ενεργούμε; Με βάση την αρχή της δικαιοσύνης ή της πλειοψηφίας; Όχι. Πρέπει να ενεργούμε με πρακτικό τρόπο. Πρέπει να κάνουμε την κατανομή έτσι, που να διατηρήσουμε την εξουσία του προλεταριάτου. Αυτή είναι η μόνη αρχή μας.

(Λένιν, τ. 44, σελ. 46, «Το ΙΙΙ συνέδριο της κομμουνιστικής διεθνούς»).

Το να βασίζεσαι στην πεποίθηση, στην αφοσίωση και στα άλλα υπέροχα ψυχικά προσόντα, δεν είναι καθόλου σοβαρό πράγμα στην πολιτική. Υπέροχα ψυχικά προσόντα έχει ένας μικρός αριθμός ανθρώπων, την έκβαση όμως των γεγονότων ιστορικά, την κρίνουν οι γιγάντιες μάζες, που αν ο μικρός αυτός αριθμός ανθρώπων δεν τους ταιριάζει, φέρονται κάποτε σ αυτόν το μικρό αριθμό ανθρώπων, όχι και πολύ ευγενικά.

(Λένιν, τα. 45, σελ. 94, «Το ΧΙ συνέδριο του ΚΚΡ(μπ)»).